Tekst: Edyta Tosza. Ilustracje: Bożena Szczuka.

Strasznie niestraszna historia

Pojawiły się raz w mieście
krew mrożące w żyłach wieści,
że po strychach i piwnicach
zła grasuje czarownica.

Blady strach mieszkańców dopadł
(a niektórych czarna rozpacz),
ten ją widział, tamten słyszał –
drżała cała okolica.

Ponoć miała ostre zęby,
krótką szyję, tułów krępy,
róg (lub rogi), wzrok złowieszczy
i na brodzie wielki pieprzyk.

Wydawała też odgłosy,
co najodważniejszych włosy
na sztorc mogły w mig postawić –
tak się wszyscy bali baby.

W końcu rzekł prezydent miasta:
– Wiedźmie mówię „nie” i basta!
Niech mnie nazwą starym capem,
jeśli wkrótce jej nie złapię.
​
Śmiało wszedł w czeluście strychu,
gdzie ktoś huuuuczał sobie cicho
i zobaczył... małą sowę,
która w pudle miała schowek.

Warto wiedzieć

O sowach mogliście już co nieco przeczytać, choćby w dodatku do wierszyka Zająca pod tytułem "Sowa".

Teraz zastanówmy się, dlaczego ktoś mógł wziąć sowę za czarownicę?  

Może dlatego, że najczęściej spotykane przez człowieka sowy, a więc puszczyki, sowy uszate i płomykówki, gnieżdżą się rzeczywiście na strychach i wydają głośne, zgrzytliwe dźwięki?

Może dlatego, że w obliczu zagrożenia sowy potrafią zmieniać kształty? Czy można więc wykluczyć, że są w stanie upodobnić się do czarownicy?


Może dlatego, że sowy, jako jedyne ptaki, mrugają przy pomocy górnej powieki oka?

A może po prostu dlatego, że... strach ma sowie oczy? :)