Tekst:  Edyta Tosza. Ilustracja: Bożena Szczuka.

Życzenie bałwana

​W grudniu już śniegu leżały tony,
nikt zatem nie był zbytnio zdziwiony,
że wokół dzieci w głos roześmianych
jak trawa latem rosły bałwany.

Mniejsze i większe, dwu-, trzykulowe,
z czapką lub garnkiem na białej głowie,
z buźką, oczami, nosem z marchewki
i pękiem rózeg na kiju wielkim.

Pewnego razu, późnym wieczorem,
jeden wyraził życzenie swoje:
– Myślę, że... jednak... zdecydowanie
chciałbym mieć imię, nie być „bałwanem”.

Ręka w górę, kto nigdy nie lepił bałwana!

To wspaniała zimowa zabawa, w której chętnie uczestniczą i dzieci, i dorośli. Pod jednym warunkiem: musi być wystarczająco dużo śniegu.

Tradycyjny bałwan składa się z trzech kul śniegowych ustawionych jedna na drugiej, przy czym największa kula to nogi, średnia   –   tułów, a najmniejsza   –   głowa, na którą wkłada się z reguły garnek lub wiadro. Oczy, usta i guziki wykonuje się z węgielków, nos z marchewki, a ręce z patyków. Czasami bałwan trzyma też miotłę.
Tradycja tradycją, ale Wy możecie dodać swojemu śnieżnemu stworowi tyle akcesoriów, ile chcecie.

Bałwan to częsty zimowy motyw dekoracyjny. Jest też bohaterem kilku znanych filmów (z pewnością wszyscy znacie Bałwanka z brytyjskiego filmu animowanego z 1982 r.).

Czy warto nadać mu imię? Uważamy, że zdecydowanie tak.