Tekst: Bogumił Zając. Ilustracja: Bożena Szczuka.

Wytykacz

Pewien Adam miał zapędy,
by wytykać innym błędy.
Rano wyśmiał rudą Zosię –
źle dodała dwa i osiem.
Złą odpowiedź wytknął Ani,
że Lisbona jest w Hiszpanii.
Kubie, że nie umył uszu,
Eli czarną plamę z tuszu,
Honoracie, że sepleni,
Gosi, że się w mig czerwieni.
– Jacek to się czasem jąka,
Hubert boi się pająka,
no, a Witek – rzekł ze wstrętem –
nie wie, kto jest prezydentem!

Wyśmiewając się z kolegów,
chciał na koniec dodać szczegół:
Prezydentów znam na pamięć,
niech tu padnę, jeśli kłamię!

Lecz nie dodał – sprawa prosta –
nie miał komu, bo sam został.

Wytykanie nie jest dobrze widziane. Nikt tego nie lubi.
Co innego zwrócić komuś uwagę dyskretnie, np. szepnąć,   że ma plamę na koszulce albo coś źle robi, a co innego wyśmiewać  go przy innych.  O takim właśnie zachowaniu mówi wierszyk.
Wytykacz nie znajdzie wielu kolegów.

Jedyne wytykanie, jakie tolerujemy na łące, to wytykanie przez zegar czasu, kiedy pojawia się nowy wierszyk!
O, zegar właśnie wytykał!