Wilk i owca




  Pasła się owca na górskiej hali, jodłował juhas, świerki szumiały, zmęczony baca chrapał pod płotem, a pies pasterski grał w pchełki z kotem.

    

  Nikt na owieczkę nie miał baczenia, pewnie dlatego rankiem skubnęła pęd koniczyny, trochę nieświeży, przez co się z czkawką musiała mierzyć.


​
  – Bee… hm!… bee… hm!… bee – czkała co chwilę. Jest to, jak wiemy, bardzo niemiłe. Pobiegła zatem po łyczek wody do kuchni, w chatce obok zagrody.


​  Ledwo tam weszła, a już za drzwiami chudy wilk głośno kłapnął zębami.
​
​  Potem do środka wlazł bez pytania, bo do schrupania owcy się skłaniał.
​
  Biedaczka, widząc wilczysko głodne, sięgnęła szybko po wielki rondel, i takąż chochlą… bobu mu dała.
​
  I wilk był syty, i owca cała. 



  Od tego czasu w bezmięsne piątki zwiedzali razem górskie zakątki. Kroczek za kroczkiem, wbrew swej naturze, barankiem stał się zbój w wilczej skórze.
 
​  Dawny jadłospis gruntownie zmienił, owcy oświadczył się na jesieni. Prócz serca dał jej pachnący groszek, w podzięce za to, że jest jaroszem.
Pobierz bajkę do wydruku
File Size: 95 kb
File Type: pdf
Pobierz plik
Warto wiedzieć

Obraz
Przez wieki narosło mnóstwo opowieści o wilkach. Nie były w nich dobrze widziane, co łatwo zrozumieć, ponieważ od kiedy tylko człowiek zajął się hodowlą zwierząt, wilk – jeżeli brakowało pokarmu – stanowił dla nich zagrożenie, a tym samym zagrożenie dla bytu gospodarza.
Ale czy naprawdę wilk jest zły? Popatrzcie na niego z trochę innej strony – to drapieżnik, który musi polować, by przeżyć, chociaż – co może zdziwić – lubi także niektóre rośliny i owoce. Takim stworzyła go natura. Człowiek też jest drapieżnikiem, ale w odróżnieniu od wilka, często poluje dla samego sportu.  
Każde stworzenie spełnia pewną funkcję – na tym polega równowaga w przyrodzie.
Strach przed wilkami był jednak kiedyś tak duży, że już w średniowieczu ludzie doprowadzili do wyginięcia tego gatunku w niektórych krajach Europy.
Na szczęście dzisiaj zaczęto je postrzegać w bardziej rozumny sposób, chociaż nadal snuje się różne opowieści o złych wilkach lub o wilkołakach.
Obraz
Wilki żyją w stadach rodzinnych, zwanych watahami, w których rola każdego osobnika jest ściśle określona. Przewodzi im najsilniejsza para – basior i wadera. Są zwierzętami terytorialnymi, co znaczy, że poruszają się zazwyczaj po ściśle określonym terenie.
Wataha wilków, będąca w drodze, pozostawia pojedynczy trop, ponieważ zwierzęta biegną jedno za drugim. Ciekawe jest to, że wilk umie śledzić ludzkie spojrzenia, co w świecie zwierząt potrafią jedynie małpy i ptaki z rodziny krukowatych.
A czy z wilkami można się zaprzyjaźnić? Owszem, można.
Angielski badacz, Shaun Ellis, na rok dołączył do watahy żyjących na wolności wilków. Spał wśród nich, jadł, polował i walczył jak one. Został członkiem wilczego stada. Swoje przeżycia opisał w książce pod tytułem "Żyjący z wilkami". Jak stwierdził, dla wilków nie miało znaczenia, czy chodzi na dwóch nogach, czy też na czworakach, skoro stał się częścią rodziny.
Być może słyszeliście o dzieciach wychowywanych przez zwierzęta, w tym przez wilki. W niektórych przypadkach historie te są prawdziwe i co ciekawe, zdarzają się także obecnie.

Coś owczego, i wilczego 


Owczy pęd   to  bezmyślne, ślepe naśladowanie innych, działanie pod wpływem instynktu stadnego.

Nazwa tego pojęcia wywodzi się z występującego u wielu zwierząt stadnych, a szczególnie u  owiec, zachowania, które polega na skłonności do poruszania się w ścisłej grupie za swoim przewodnikiem. Owce biegną tam, gdzie ich najbliżsi sąsiedzi, a te z nich, które widzą przywódcę, podążają za nim.

Nie naśladujcie owiec. Warto być indywidualistą, który przeciera nowe ścieżki.



Wilczy głód to ogromny apetyt, niepohamowany głód.
​
Często mówi się: Jestem głodny jak wilk. Pamiętajcie, że nawet wtedy należy jeść spokojnie.
Smakosze twierdzą: W trakcie jedzenia na chybcika przyjemność z uczty całkiem znika.

Cieszcie się niespiesznym smakowaniem potraw i miłym towarzystwem przy stole.