Tekst: Edyta Tosza. Ilustracja: Bożena Szczuka.

Wierszyk o smoku

Tak mnie korci co najmniej od roku,
by wygodnie się rozsiąść w fotelu
i napisać poemat o smoku,
co postrachem w książeczkach jest wielu.

W bajkach smok to persona non grata,
z którą walczą przeróżni śmiałkowie,
chętni pójść choćby na koniec świata,
by smokowi przyłożyć po głowie.

Często smutny spotyka ich koniec –
smok się czai w jaskini lub jamie
i znienacka ugodzi ogonem
czy powali wielkimi skrzydłami.

Zionie ogniem lub jadem opluje,
albo ryknie, że słuch można stracić
(stąd go pewnie niektórzy zwą zbójem,
zanim zbliżą się do tej postaci).
​
Gdy więc czytam o smoku bajeczkę,
jedna myśl mi przychodzi do głowy:
nie nastawiać się nań zbyt walecznie –
lepiej go, niczym kotka, oswoić.

​Od czasu do czasu dobrze jest dosmoczyć nasze codzienne życie.  
​
Smok z dzisiejszego wierszyka zaliczyłby się do smoków zachodnich   –    te właśnie zieją ogniem, mają złe zamiary, a ich przeznaczeniem jest zginąć z ręki nieustraszonego rycerza. Zabijają ludzi za pomocą ognia, potrafią latać dzięki ogromnym skrzydłom, a ich stopy wyposażone są w ostre, potężne szpony.

Co innego smoki wschodnie... Te cieszą się ogromnym szacunkiem i są cenione za piękno i magiczne zdolności.  Symbolizują bohaterstwo i pełnią rolę opiekunów. Najbardziej znanymi smokami wschodnimi są smoki chińskie. Do dziś ich postacie biorą udział w paradach, a nawet uroczystościach państwowych.

Mamy nadzieję, że pomysł autorki na oswojenie smoka w przyszłości zniesie ten podział i żaden smok nie będzie już persona non grata, czyli intruzem, kimś niepożądanym.