Tekst: Edyta Tosza. Ilustracja: Bożena Szczuka.

Wierszyk o chochliku

Jest i go nie ma! Zjawia się – znika:
niezwykle trudno spotkać chochlika –
psotnego duszka, który dla draki
schowa nam zeszyt albo mazaki,
potrąci lampę, zrzuci doniczkę
i poczęstuje w nos małym prztyczkiem.

W nocy go słychać, gdy ze spiżarni
zapasy z półek ściąga niezdarnie,
a potem chrupie marchew lub seler,
rzucając wokół obierków wiele.
Oj, niezły z niego jest łakomczuszek
(choć kaszy manny raczej nie ruszy).
​
Niełatwo mieszkać z takim chochlikiem,
bo szkód wyrządza w domu bez liku,
a że za rękę się go nie złapie,
trudno wyjaśnić mamie i tacie,
dlaczego mimo usilnych zmagań
w domu panuje czasem bałagan.

Chochliki to według polskich i litewskich podań ludowych złośliwe i bardzo psotne duszki lub bóstwa domowe przybierające postać kotów i pilnujące spiżarni. Rozgniewane mogą tłuc i przewracać sprzęty oraz dokonywać spustoszenia zapasów.
Jeżeli więc zdarza się, że wstajecie rano i w waszym pokoju panuje nieporządek, jest bardzo prawdopodobne, że w nocy był w nim chochlik. Trudno go złapać i ukarać, więc jedyne, co możecie zrobić, to posprzątać samemu.
Autorka wiersza uważa, że statystycznie w 99-ciu procentach wszystkich dziecięcych pokoi na świecie raz na jakiś czas pojawia się przynajmniej jeden chochlik. Czy przychylicie się do tej opinii?


Czasem można się spotkać z określeniem  chochlik drukarski. Jest to potoczna nazwa błędu w druku, przeoczonego w trakcie korekty i odkrytego dopiero w gotowej publikacji. Poprawione błędy umieszcza się wtedy w dołączanej do książki  erracie.