Tekst: Bogumił Zając. Ilustracja: Bożena Szczuka.

​Szczupak i meduza

Znany szczupak zawadiaka
chciał meduzie dać buziaka.
Pruł więc z prądem rzek, strumyków,
aż dopłynął do Bałtyku.
Lecz meduza (Chełbia modra)
w całowaniu niezbyt szczodra,
rzekła: – Jak śmiesz! Co za nietakt! –
trzęsąc się jak galareta.
– Ze szczupakiem? Ani myślę! –
Parzydełkiem prosto w pyszczek
przywaliła natrętowi,
aż się cały zaróżowił.
Chociaż o buziaku marzył,
szczupak się dosłownie… sparzył.
​
Taką radę mu przemycę:
Całuj lepiej szczupaczycę.

Meduza należy do parzydełkowców. Nazwa ta wywodzi się od znajdujących się na jej ramionach narządów, którymi potrafi mocno oparzyć. Jest drapieżnikiem. Występująca w Morzu Bałtyckim chełbia modra jest niegroźna, ale jad niektórych jest zabójczy. Jedną z najgroźniejszych jest meduza zwana osą morską.

Meduza ma prawo bez ujmy trząść się jak galareta – jej ciało tworzy galeretowata substancja w kształcie parasola (mówią jedni) lub dzwonu (twierdzą inni). W aż 95 - 98% składa się z wody! Dlatego nie może zbyt długo przebywać w innym niż wodne środowisku – na słońcu po prostu usycha.


Meduza jest jedną z dwóch form tego zwierzęcia. Drugą jest podłużny workowaty twór zwany polipem. Polip dzieli się na krążki, z których rozwijają się małe meduzy. To tak jakby kroić ogórek na plasterki – każdy plasterek to nowy osobnik. Taki sposób rozmnażania przed podział nazywamy bezpłciowym. Dorosłe meduzy występują jako samce i samice i rozmnażają się płciowo.


Nie posiadają mózgu – tylko zakończenia nerwowe, odbierające bodźce z otoczenia.Nie posiadają również płuc – "oddychają" całym ciałem.

Meduza w mitologii greckiej to jedna z Gorgon – kobieta-potwór, która zamiast włosów miała wijące się węże.