Tekst: Jacek Londyn. Ilustracja: Bożena Szczuka.

Strasznie trudna, zimowa zagadka

Jak się nazywa ta pora roku,
w której śnieg sypie i zaspy wokół,
z gilem do pasa czmychnęła jesień,
niedźwiedziom w gawrze ciągle spać chce się,
szydło wychodzi z worka, kto grzeczny
był i Mikołaj da mu prezenty,
mróz szczypie w uszy, nosy czerwone,
chodnik i droga nieodśnieżone,
stawy, jeziora tak skute lodem,
że ryby ledwo dyszą pod spodem,
w przerębli siedzą w czapkach dwa morsy,
szron im posrebrza sumiaste wąsy,
szare zrobione wreszcie na biało,
nogi, choć nie chcą, wciąż się ślizgają,
z ust ludzi płyną obłoczki pary
i okrywają mgłą okulary,
dzieciaki z górki suną na sankach,
a ja do rymu lepię bałwanka?

Kto wie, niech w sobie tego nie trzyma,
ale odpowie, że to jest…

ZIMA!

Ten, kto nie odgadł, niech się nie martwi,
zaraz pojawią się trzy zagadki.
Daję wam słowo, że będą proste –
w pierwszej chodziło będzie o wiosnę,
w drugiej o lato, w trzeciej o jesień,
myślę, że łatwo je odgadniecie.

Sprawdzę, czy pierwszej zdołacie sprostać:
Co jest po zimie? Kto zgadnie?...   WIOSNA.

Co w odpowiedzi powiecie na tą?
Co jest po wiośnie? No, słucham… LATO.

Trzecia, ostatnia. Czy też zgadniecie?
Co jest, co roku, po lecie?...   JESIEŃ.

Jeśli zabawa wam się podoba,
kończyć jesienią byłoby szkoda.
Gdy ona czmycha, co się zaczyna?
Chyba już każdy wie, że to… ZIMA!

Zima przebiera niecierpliwie nogami. Nic dziwnego… Z wieloletnich obserwacji wynika, że wszystkie zimy mają jedną cechę wspólną – przychodzą i odchodzą. Tegoroczna nie jest wyjątkiem – już niedługo pójdzie tam, gdzie oczy poniosą. Razem z nią zniknie mizeraczek widoczny na zdjęciu:

Z zim, które minęły, wspominamy zazwyczaj te, które dały się nam najbardziej we znaki, a tę… naj, naj, naj nazywamy    zimą stulecia.
Choć to określenie wskazuje wyraźnie, że zdarza się   raz na sto lat, potocznie mówi się tak również o wielu innych, które zapisały się w kronikach temperaturami lub opadami śniegu zdecydowanie odbiegającymi od normy.
 
Jesteśmy pewni, że Wy, Drodzy Czytelnicy, za jedyną godną miana zimy stulecia uznalibyście tę z przełomu lat 1978/1979.
Oprócz siarczystych mrozów, odnotowano wtedy niespotykane wcześniej opady śniegu. Utrudniły one tak bardzo funkcjonowanie transportu szynowego i kołowego, że ówczesny minister oświaty wydał decyzję o wstrzymaniu powrotu do domów dzieci przebywających na zimowiskach.
​
Przedłużone ferie zimowe!
Od tamtego czasu żadna zima nie podarowała uczniom podobnego prezentu.
​