Tekst: Bogumił Zając.

Słonutki

Słoń, wśród zwierząt wielka postać,
marzył by muzykiem zostać,
jak na słonia nietypowym,
bo pianistą jazzrockowym.
Każdy słoń zatrąbić umie,
ten chciał się wyróżniać  w tłumie.
W ciszy się na scenę wtoczył,
usiadł wolno, zamknął oczy...
Trzask donośny przerwał ciszę,
gdy nacisnął słoń klawisze.
Białe, czarne, czarne, białe  –
wciąż uderzał w nie z zapałem.
Zamiast dźwięków lecą drzazgi,
zaś instrument w formie miazgi.
W końcu słoń otworzył oczy,
stos deseczek go zaskoczył,
więc zasłonił stertę ciałem.
– Chyba akord zły dobrałem…
Lepiej zostać mi trębaczem.
I ulotnił się cichaczem.

Słoń nadepnął mu na ucho,
ale uszło mu na sucho.
Teraz zamiast na pianinie,
gra na trąbie w Konstancinie.
Pożar kiedyś nią ugasił,
lejąc wodę na dom Basi.
Na strażaka go przyjęli
i w strażackiej gra kapeli.

   Słoń jaki jest, każdy widzi. 

To największy ssak, jaki chodzi po lądzie. 

Ma  trąbę i wielkie uszy oraz ciosy.  Trąba powstała z  połączenia nosa i górnej wargi,  ciosy to takie wystające  długie i często łukowato wygięte zęby.  Duże uszy ułatwiają  usuwanie nadmiaru ciepła, czyli "chłodzą"  organizm  wystawiony często na mocne słońce.

Słonie są bardzo mądre i mają dobrą pamięć.

 Nie    potrafią skakać, ale za to świetnie  pływają.

Mają twardą i grubą skórę, ale bardzo wrażliwą. Wyczują nawet chodzącą po niej muchę.

Żyją w stadach i długo opiekują się  dziećmi.

Osiągają wysokość 3 metrów i  wagę od 4 do ponad 7 ton!

Słonie boją się  pszczół.

Żyją średnio od 50 do 75 lat.

​Często pojawiają się  w bajkach, np. Słoń Trąbalski czy Dumbo.