Tekst: Jacek Londyn. Ilustracje: Bożena Szczuka.

Rydz na grzybobraniu

Pyta rydza rydz:  – A gdyby,
rankiem wybrać się na grzyby?
Rudy z lustra mówi szczerze:
– Grzybobranie mnie nie bierze.
Powiem więcej, wprost nim gardzę!
Może pójdą z tobą smardze?

​Te nie czuły się zbyt zdrowo –
odmówiły, kręcąc głową.
Sitak także nie miał chęci
z rydzem się po lesie kręcić.
Odmówiły mu podgrzybki,
narzekając na dzień brzydki.

Rydz pomyślał: Mam was w nosie,
po czym rzekł zuchwałym głosem:
– Idę sam na grzybobranie.
Zerwę zaraz smukłą kanię
i tuż po niej żółtą kurkę,
która modną ma fryzurkę.

​Nie pogardzę też olszówką
z kształtną, blaszkowatą główką.
Kusi również mnie opieńka,
w talii tak powabnie cienka.
Chętkę mam też na nieufne,
pochowane w ziemi trufle.
 
Rzekły, słysząc go, maślaki:
– Rydz ma zwidy i majaki.
Nieopatrznie wpadł w ramiona
czerwonego muchomora,
co jest wszystkim z tego znany,
że truć może godzinami.

Ani chwili nie czekały –
borowika zawołały.
Ten choremu dał od razu
mocny wywar z prawoślazu
i bogatą w witaminy
maść z dojrzałej jarzębiny.

​Na odchodnym rzekł: – Kolego,
by uchronić cię od złego,
oprócz lekarstw dam ci chyba
książkę o trujących grzybach.
Z nią ustrzeżesz się w przyszłości
niewłaściwych znajomości.

Muchomory czerwone, o pokaźnych, płaskich kapeluszach ozdobionych białymi kropkami, swoim wyglądem wprost kuszą, by je zerwać.
Drodzy Czytelnicy, nie dajcie się im zwieść!
Gdy wybierzecie się na grzybobranie, nie zrywajcie ich i nie chowajcie do koszyka. Dotyczy to zarówno dojrzałych osobników, jak i małych, słodkich muchomorków.

Muchomory czerwone zaliczają się do grzybów trujących – pod płaszczykiem pięknego wyglądu skrywają sporo toksycznych substancji. Ich spożycie powoduje duszności, wymioty, biegunkę oraz halucynacje. Co prawda nie są tak groźne jak kuzyni – muchomory sromotnikowe, których zjedzenie może doprowadzić do śmierci, ale lepiej nie próbować, jak smakują.
Kiedyś stosowano te grzyby jako środek na muchy. Po kontakcie z nimi natrętne owady padały jak martwe, stąd nazwa „muchomor”. Co prawda nie kończyły swojego żywota, ale pozostawały sparaliżowane nawet kilka dni. Nękani przez nie domownicy mieli czas na podjęcie decyzji, co z tym muszym fantem zrobić.