Przypowieść o ptaku, krecie i rybie

W dawnych czasach, gdy na świecie nie było jeszcze ludzi, wszystkie zwierzęta żyły ze sobą w zgodzie. Zgadzały się co do tego, które z nich zamieszkiwać mają ląd, którym przypadnie królestwo morza, a które szybować powinny w przestworzach. I każde z nich było zadowolone ze swojego wyboru.

I tak, ryby czuły się świetnie w wodzie, krety wytrwale drążyły w ziemi tunele, a ptaki wiły gniazda i cieszyły się, że do nich należy całe niebo.

Kiedyś jednak znalazł się pewien ciekawski ptak. Nie mógł się nadziwić temu, jak szybko i zwinnie ryby pływają w morzu i bardzo chciał wiedzieć, jak żyje się pod ziemią. Całymi dniami latał nad morzem i nad lądem, przyglądając się innym zwierzętom.

Może i ja mógłbym spróbować? Dlaczego nie miałbym nauczyć się czegoś nowego? Tak myślał sobie wiele razy podczas swoich wycieczek. Latanie jest wspaniałe, ale może na tym świat się nie kończy?

I długo nie dawało mu to spokoju. Wreszcie odważył się na rozmowę z kretem, który właśnie wychylił głowę ze swojego kopczyka.

– Krecie, krecie, powiedz przecie, jak zbudować sobie mieszkanie w ziemi, takie, jak twoje? – zapytał ptak, przysiadając obok niego.

– A na cóż to tobie wiedzieć, ptaku? – kret odpowiedział niechętnie. – Ziemia to nie twoja ojczyzna. Trzymaj się ty swego, a i ja pozostanę przy moim.

Ptak odleciał zawstydzony. Usiadł na morskiej skałce. Traf chciał, że mała, srebrna rybka przepływała obok. Zdziwiła się, widząc ptaka, który nie unosił się nad wodą, jak to ptaki miały w zwyczaju.

– Rybo, rybo, powiedz mi to: jak nauczyć się pływać tak szybko, jak ty? – zapytał ją ptak.

– Cóż to za bezczelność! – zachłysnęła się ryba. – Nie pytaj mnie o takie rzeczy. Najlepiej nie wchodźmy sobie w drogę.

Ptak szybko odfrunął, jak niepyszny.

Gdy opowiedział to wszystko swoim lotnym pobratymcom, niektórzy wyśmiali go, a inni zganili.

– Słuchaj głosu rozsądku i zostań tam, gdzie twoje miejsce – mówiły mu ptaki. – Nie wybieraj się tam, gdzie nikt cię nie chce.

I tak oto wszystko pozostało po staremu. Aż do czasu, gdy na Magnarah pojawili się ludzie.

Ludzie najpierw przypatrzyli się kretowi. Spodobał im się pomysł budowania domów w ziemi. Nie zwlekając, wykopali w niej swoje pierwsze siedziby.

Potem znaleźli morze i ryby. Szybko zapragnęli pójść w ich ślady i nie pytając nikogo o pozwolenie, nauczyli się pływać.

Nie potrwało to długo i człowiek całkowicie opanował królestwo zwierząt. Z niektórymi z nich się zaprzyjaźnił – ale na inne zaczął wkrótce polować.

A ptaki, które widziały to wszystko z nieba, kręciły główkami z niedowierzaniem.

– Oby ludzie nigdy nie nauczyli się latać – mówiły. – Przynajmniej teraz jeszcze jesteśmy bezpieczne.

Człowiek rzeczywiście jeszcze nie umie latać. Ale i to pewnie kiedyś się zmieni.
​
A jaka z tego wszystkiego nauka?
Jeśli zabraknie nam chęci lub odwagi, by poznawać nowe rzeczy, ktoś inny bardzo szybko może zająć nasze miejsce.

Taką oto legendę opowiadają ci, którzy twierdzą, że wiedzą wszystko    –   a takich jest wielu. Ale jak było naprawdę, nie wie nikt. Przecież nie ma już na Magnarah nikogo, kto by to widział albo słyszał.

Koniec