Tekst: Jacek Londyn. Ilustracje: Bożena Szczuka.

​Przygody duszka Straszka 4

Duszek    Straszek    i Darmozjad
​ 
Dzieci jeszcze słodko spały,
Straszek  śnił o ciepłej plaży;
nie przeczuwał  duszek  mały,
co już wkrótce się wydarzy.
 
Hałas zbudził go nad ranem –
w krąg ruszały się poszewki.
Ktoś chce tutaj straszyć za mnie? –
Widział, że to nie przelewki.
 
Miejsca w szafie za nic w świecie
z nikim dzielić nie miał chęci,
a straszenia nie mógł przecież
oddać w ręce konkurencji.
 
Uniósł w górę skraj poszewki
niczym rąbek tajemnicy…
Ależ wnet się zrobił mętlik;
słychać było, jak ktoś krzyczy:
 
– Tutaj banda Darmozjada,
największego herszta moli,
który wszędzie, gdzie chce, wpada,
żeby najeść się do woli.
 

 

– Kiepski żarcik – mruknął Straszek –
nigdy na to nie pozwolę,
żeby w takiej miłej szafie
pościel gryzły głodne mole.
 
Zrobił zaraz wściekłą minę
i posiniał tak na twarzy,
że Darmozjad przełknął ślinę, 
i poruszyć się nie ważył.

A gdy, niczym duch pokutny,
Straszek  brzęknął cekinami
na balowej białej sukni,
mole omal nie zemdlały.
 
Ich herszt warknął do nich z cicha:
– Ten, kto dał mi informację,
że strach w szafie ledwie dycha,
nic dziś nie zje na kolację!
 
Dodał: – Widzę, że tu straszy
duch na świecie najstraszliwszy.
Lepiej szybko wiejmy z szafy,
nim gorszego coś wymyśli.
 
Zanim  duszek  się obejrzał,
czmychnął nagle mól Darmozjad,
a z nim moli pierzchła reszta –
głodnych, bo nikt nic nie podjadł.

​​
 
– Hurra! – krzyknął dzielny  Straszek,
a mnie wpadła myśl do głowy,
że to szczęście, kiedy w szafie,
czuwa duch antymolowy. ​