Tekst: Bogumił Zając. Ilustracja: Bożena Szczuka.

Przedszkolna tajemnica

Dziś historia wprost z przedszkola:
Powiedziała chuda Ola
koleżance swej Renacie,
że podoba się jej Maciek.
Tajemnica to być miała,
lecz się Renia wygadała.
Rzekła przy tym w zaufaniu:
– Tylko tobie mówię, Aniu!
Ania Joli, ta Wojtkowi,
ten Jagodzie i Piotrkowi.
Sekret wpadł też w ucho Zosi
i wciąż dalej się roznosił.
Tutaj szepcik, tam dwa słowa –
trudno taką wieść zachować.

Nim nos Ola wysmarkała,
prawdę znała grupa cała,
a za sprawą papli – Janka
także pani przedszkolanka,
higienistka i pan woźny
(który czasem bywa groźny).

Wy też tajemnicę znacie,
nie wie o niej tylko... Maciek.

  Czasami tak bywa, że sekret szybko przechodzi z ust do ust i tak naprawdę przestaje być tajemnicą. Taką pozorną tajemnicę, o której wszyscy wiedzą, nazywamy "tajemnicą Poliszynela".

  Poliszynel to garbaty jegomość z włoskich komedii teatralnych. Chodząc po scenie mamrotał coś niby do siebie, ale celowo na tyle głośno, żeby słyszała go cała widownia. W ten sposób coś, co miało być sekretem, stawało się ogólnie znane.

  W wierszyku tylko osoba, której dotyczy wiadomość, nie poznała tajemnicy. I w życiu tak się zdarza, ale pamiętajcie, że to nieładnie tak plotkować!

  Lepiej zagrać w "głuchy telefon". Jeśli nie znacie tej zabawy, wyjaśniamy.   Siada się w kółku lub tworzy jeden szereg osób. Pierwsza z nich wypowiada na ucho kolejnej jedno słowo lub zdanie, najlepiej szybko i tylko raz, oczywiście szeptem. Potem każdy przekazuje w ten sam sposób dalej i ostatnia osoba wypowiada na głos, to co usłyszała. Najczęściej jest dużo śmiechu, bo po drodze sens się gubi. I tak ze słowa "sowa" może wyjść "głowa", ale bywa i zabawniej. Spróbujcie koniecznie!