Tekst: Edyta Tosza. Ilustracja:  Bożena Szczuka.

Poemat o oście

​Na skraju drogi, majestatycznie,
strzelisty oset wyrósł i kwitnie.
Trochę samotny... Nic w tym dziwnego,
niełatwo zbliżyć jest się do niego:

łodyga niczym maczuga mocna,
calutka w ostrych, kłujących kolcach,
liście pierzaste, jakby skrzydełka,
także są całe w długich igiełkach.
​
Na szczycie ostu, w koszach pękatych,
kwitną różowe mięciutkie kwiaty,
które się w biały puszek zamienią,
gdy lato spotka się już z jesienią...

​Oset to roślina astrowata. Obejmuje aż 92 gatunki, z czego 5 rośnie naturalnie w Polsce. Mogliście je podziwiać w czasie wakacyjnych pieszych wycieczek, występują bowiem licznie na przydrożach, łąkach i pastwiskach. Mają piękne różowe, purpurowe lub fioletowe kwiaty, masywną łodygę, a na niej dużo skrętolegle ułożonych liści. Tu ciekawostka dla wielbicieli nietypowej kuchni: po usunięciu kolców, liście i łodyga są nie tylko jadalne, ale ponoć bardzo smaczne.
Niektóre odmiany rosną do wysokości około 2 metrów!

W polskiej kulturze ludowej ostowi przypisuje się właściwości lecznicze, a nawet magiczne.
Jest pierwowzorem akantu, motywu zdobniczego popularnego w sztuce od czasów antycznych. Jest też narodowym symbolem Szkocji oraz symbolem Lotaryngii, krainy położonej w północno-wschodniej Francji.