Tekst: Edyta Tosza. Ilustracja: Bożena Szczuka.

Poemat o konwalii majowej

​Gdy wiosna ziemię zaczyna maić,
w powietrzu pachnie kwiatem konwalii,
co jak koronką białą przy ziemi
ściele się nisko wśród leśnych cieni.

Dzyń-dzyń – dzwoneczki cichutko dzwonią,
drgając na wietrze i racząc wonią,
od której w głowie może się kręcić...
Konwalie zrywałbyś bez pamięci,

a potem rozdał bliskim osobom,
by rozkoszować mogły się z tobą
zapachem mocą równym i róży...
Mały kwiatuszek, a taki... duży!

Konwalię majową można spotkać w maju i czerwcu zarówno w ogrodach, jak i lasach. Zwana jest także majówką, lanuszką lub kokoryczką. 

Jest niewielka, rośnie najczęściej do wysokości około 20 cm, ma długie, szerokie i lancetowate liście oraz, co najważniejsze, uroczy biały kwiatostan o dzwonkowatym kształcie i pięknym zapachu. Dzwoneczki tworzą grona, w odmianie uprawnej jest ich w gronie aż 18, w leśnej tylko 9.

Mało kto jest się w stanie oprzeć zapachowi konwalii. Należy jednak pamiętac, że wszystkie jej części są toksyczne, a najwięcej substancji trujących znajduje się właśnie w małych wonnych dzwoneczkach, którymi tak się zachwycamy.
​
Jeżeli więc przyniesiemy do domu bukiecik konwalii, pamiętajmy o dokładnym umyciu rąk i umieszczeniu go w takim miejscu, aby nie miało do niego dostępu młodsze rodzeństwo czy zwierzaki, które z nami mieszkają.