Tekst: Edyta Tosza.  Ilustracja: Bożena Szczuka.

Poemat o kąkolu

Pięć godzin dzisiaj spędziłam w polu,
by mieć w bukiecie kwiatek kąkolu –
nic! Zero! Klapa! Totalne fiasko!
Że też na kąkol właśnie mnie naszło!

Wokoło mnóstwo chabrów i maków,
wiatr łodyżkami trzęsie rumianku,
krwawnik na biało kwitnie obficie,
kąkolu nie ma – co to za życie?!
​
Kwiaty nadały latu kolorów –
sporo ich w polu jest do wyboru:
niebieskie, żółte i fioletowe,
lecz gdzie jest kąkol? Niech ktoś mi powie!

Dawno, dawno temu, kiedy autorka wierszyka, Mrówka, była małą dziewczynką, znalezienie kąkolu nie stanowiło wyczynu, a pięć godzin spędzonych w polu pozwoliłoby zapewne uzbierać wcale niemały bukiet tych pięknych purpurowych kwiatuszków.
Kąkol nazywany jest goździkiem zbożowym. Jego kwiat ma pięć osadzonych na długich ogonkach płatków, a nieliczne liście i łodyga pokryte są miękkimi włoskami.

Kłopot w tym, że kąkol to chwast, jest trujący i jego obecność w zbożu jest wielce niepożądana. W wyniku intensywnej ochrony upraw i oczyszczania materiału siewnego dzisiaj jest już rzadkością i w naturze prawie nie występuje.
Dla tych, którzy tęsknią za kąkolem, mamy jednak rozwiązanie: można go uprawiać w ogrodzie jako roślinę ozdobną.