Tekst: Edyta Tosza. Ilustracja: Bożena Szczuka.

Poemat o kaczeńcu

​Nad rzeką, stawem albo strumieniem,
gdy w kwietniu mocniej grzeje już słońce,
pięciopłatkowy rośnie kaczeniec –
żółty, lecz złotem się też mieniący.
​
Choć kwiat ten lubi taplać się w błocie,
trzeba nań spojrzeć głębiej – z daleka,
wtedy mokradło w żółci i złocie
nabierze wagi mistrza Moneta.

 

​Kaczeniec, inaczej knieć błotna, to roślinka bardzo rozpowszechniona na całej półkuli północnej. W Polsce występuje głównie na bagnistych łąkach, brzegach strumieni, w rowach oraz w niższych partiach gór. 
Jego łodyga ma długość do 50 cm, ale ponieważ z reguły się pokłada, wydaje się znacznie niższa. Na szczycie rozgałęzionej łodygi rozwija się kilka żółtych kwiatów o średnicy do 4 cm. Znajdują się na nich specjalne plamki i rysunki, których nie mogą zauważyć ludzie, ale które widoczne są dla owadów. W komplecie z nektarem stanowią nie lada wabik. 
Niestety, kaczeniec to roślina trująca, lepiej więc zostawić ją tam, gdzie rośnie i od marca do początku czerwca upiększa okoliczne mokradła.