Tekst: Edyta Tosza. Ilustracja: Bożena Szczuka.

Poemat o fiołku wonnym

Wiosną rzecze pewien fiołek:
– Życie to ja mam wesooołe!
Choć niedużym jestem kwiatkiem,
zdobię każdą wręcz rabatkę.


Wokół słyszę wiele achów –
pewnie sprawa to zapachu,
którym (muszę się pochwalić)
dorównuję i konwalii.


Gdy zakwitnę więc, to zaraz
pań się zbiera co niemiara.
Potem każda z nich, jak leci,
zrywa fiołki na bukiecik.


Ten, przyznaję, jest dość mały,
pachnie za to w domu całym.
Krokiem więc to było mądrym
dać mi w nazwie słowo „wonny”.

Fiołek wonny    to niewielka roślinka o drobnych, intensywnie pachnących kwiatach i dekoracyjnych sercowatych liściach. Bardzo szybko się rozrasta i tworzy zielono-fioletowe wonne kobierce. Uprawiany był już w czasach starożytnych i to nie tylko ze względu na swoje walory dekoracyjne, ale także lecznicze i kosmetyczne. Okazuje się bowiem, że liście fiołka zawierają dużo witaminy C oraz flawonoidów, olejków eterycznych i wiele innych cennych składników, a ziele fiołka używane jest w leczeniu dolegliwości związanych z układem oddechowym i moczowym oraz przemianą materii. 
Nic dziwnego, że, gdy zakwitną, do fiołków   –  jak w wierszyku   –   ustawia się kolejka chętnych na nie pań.   Mamy jednak podejrzenie, że chodzi im głównie o zapach. Już w XIX wieku cenne olejki eteryczne z fiołka wonnego wchodziły w skład kosmetyków i perfum. 
Bukiecik z fiołków ślicznie pachnie, ale szybko więdnie. Może warto więc pomyśleć o ich uprawie, nadają się bowiem nawet do doniczek.
Widokiem i zapachem fiołka wonnego będziemy cieszyć się do końca kwietnia.