Tekst: Edyta Tosza. Ilustracje: Bożena Szczuka.

O tym, jak struś stał się bardzo lubianym mieszkańcem kurnika

Przywędrował ptak z Australii:
długa szyja, zero talii,
silny dziób i mała głowa,
którą czasem w piasek chował.

Zadomowił się w kurniku.
Ależ przez to było krzyku!
Kogut niczym kura gdakał,
tak nie lubił tego ptaka.

Kury, zwłaszcza te na grzędzie,
lustrowały strusia wszędzie.
Dzielić się nie chciały niczym,
toteż na nic gość nie liczył.

Przyszła jednak taka chwila,
co stan rzeczy ten zmieniła,
do kurnika wkradł się bowiem
lis, by smacznie podjeść sobie.

Już miał kłapnąć w udko kurę,
gdy go coś kopnęło w górę;
jakby tego było mało,
jeszcze w ogon udziobało!

W rezultacie w stronę miasta
lis uciekał cały w plastrach,
a w kurniku trwała teraz
chwała strusia – bohatera.
​
Ów wielbiony był nareszcie:
– Mieszkać z nim to wielkie szczęście!
– To przyjemność! To przywilej!
– Struś najlepszy jest i tyle!!!

Warto wiedzieć

Struś to największy z żyjących obecnie ptaków   (osiąga wagę 135 kg i wysokość do 2,6 m).  Nic dziwnego, że z łatwością poradził sobie z łakomym lisem. 
Jego przysłowiowe chowanie głowy w piasek jest    mitem i... najprawdopodobniej optyczną iluzją   –   głowę ma bowiem, w porównaniu do reszty ciała, malutką i prawie jej nie widać, gdy  się schyla. A robi to, na przykład, by przewrócić jaja złożone w wykopanym dołku.

Powiedzenie "chować głowę w piasek" oznacza ucieczkę od problemu, udawanie, że się go nie widzi.
Wracajmy jednak do wierszyka. Jak to dobrze, że struś pojawił się w kurniku w odpowiednim czasie!   Nie tylko uratował jego mieszkańców, ale sprawił, że w przyszłości nie będą   niemiło traktować nieznajomych.  Jak się okazało, obcy nie znaczy zły.