Tekst: Edyta Tosza. Ilustracja: Bożena Szczuka. 

O tym, jak mały elfik szukał natchnienia i co z tego wyniknęło

Nad stawem pokrytym płaszczem bujnej rzęsy,
w gąszczu tataraku nieco już przyschniętym,
gdzie dziesiątki ptaków swoje gniazdka miały,
mieszkał zwiewny elfik. Zwykle w pyłkach cały,

co dzień rano mył się w kroplach świeżej rosy,
z mgły sukienkę wkładał, po czym, całkiem bosy,
światu się przyglądał, skacząc po kamieniach,
i do nocy szukał dla siebie natchnienia.

Chciał bowiem napisać choćby jeden wierszyk,
którym byłby w stanie świat uczynić lepszym.
Nie marzył o sławie, pragnął być poetą
i nieść radość wszystkim – dorosłym i dzieciom.

Kiedyś rankiem elfik spojrzał w lustro wody
i doznał olśnienia: – Czuję się gotowy!
Zasiadł do pisania (pisał piórkiem gęsim),
układając w rymy zapał swój i chęci.

Poszło mu jak z płatka! W dwie lub trzy godziny
wyczarował strofki dla całej rodziny.
Potem wszyscy razem czytali ten wierszyk
i świat rzeczywiście był o niebo lepszy!

I my, jak elfik, pragniemy naszymi wierszykami rozweselać Wasze buzie.  Wierzymy, że zaglądacie na Bajkową Łąkę z dużą przyjemnością.

Z reguły jest tak, że to starsi czytają dzieciom. Dziś  mamy dla Was inną propozycję: zaskoczcie rodziców   i   dziadków   i, kiedy tylko będą mieć wolną chwilę, sami przeczytajcie   dorosłym  wierszyk. Z pewnością sprawicie   im  tym prawdziwą radość. Oczywiście, pomysł dotyczy starszaków, którzy umieją już   czytać. 
Dla młodszych pocieszenie: za rok, dwa lub    trzy  Wy też  będziecie mogli  to robić. Już zazdrościmy Wam frajdy, jaką daje odkrywanie świata   za pomocą     literek i życzymy przyjemnej lektury!
​