Tekst: Edyta Tosza. Ilustracja: Bożena Szczuka.

O tym, jak biedronka pomogła mrówce w matematyce

Po zielonej grządce, gdzie rosła roszponka,
szła kiedyś, śpiewając, dorodna biedronka,
a że większa była niż siostry i ciotki,
dźwigała na skrzydłach trzydzieści trzy kropki!

Szła, szła, aż stanęła, bo z pobliskich krzaków
doszły do niej jęki i odgłosy płaczu.
Zajrzała ciekawie pod listek jeżyny,
by poznać tych dźwięków prawdziwe przyczyny.

Siedziała tam mrówka, oparta o kamień,
co by tu nie mówić – w opłakanym stanie.
– Ratuj mnie! – jęknęła – bo już nie mam siły.
Znowu mi się wszystkie liczby pomyliły!

Stało się to dzisiaj, na matematyce –
patrzyłam na panią, potem na tablicę,
próbowałam dodać dwa plus dwa plus jeden,
i za każdym razem wychodziło siedem.

Potem miałam mnożyć cztery razy cztery,
dalej się w zadaniach zjawiły litery:
iksy jakieś straszne i igreki groźne…
więc wybiegłam z klasy, wprost w objęcia woźnej.

I wstyd mi troszeczkę, i bardzo się smucę,
bo do szkoły pewnie już nigdy nie wrócę.
Wolałabym raczej kij włożyć w mrowisko,
niż tam, przy tablicy, powtarzać to wszystko.

Tu biedronka rzekła: – Ja mam rozwiązanie!
Spójrz na moje skrzydła i te kropki na nich.
Proszę, baw się nimi: dodaj, pomnóż, podziel,
a wnet z rachunkami znowu będziesz w zgodzie!

Warto wiedzieć

Dobrze mieć przyjaciół, którzy pomogą, gdy coś nie wychodzi.

W    bajkowym świecie wszystko jest możliwe, nawet przyjaźń biedronki i mrówki. W rzeczywistości te dwa owady polubić się raczej nie mogą, obu bowiem zależy na mszycach – drobnych szkodnikach niszczących prawie każdą roślinę. Mszyce bardzo smakują biedronkom, które urządzają na nie polowania.
Jedyne, co broni mszyce przed biedronkami, to wydzielana przez nie słodka ciecz, jaką zostawiają na roślinie.  Sęk w tym, że płyn ten bardzo smakuje mrówkom; nic więc dziwnego, że robią wszystko, aby odgonić biedronki  i   zabrać im sprzed nosa słodką zdobycz.
Co dzieje się później, łatwo sobie wyobrazić. Na szczęście, wszystko zwykle kończy się kapitulacją i odlotem biedronek.