Tekst: Edyta Tosza. Ilustracja: Bożena Szczuka.

O tym, dlaczego wiatr chciał koniecznie dogonić chmurkę
​

Wiatr puchatą chmurkę goni –
jakby zaprzężony w konie,
prawie słychać kopyt tętent...
Inne chmurki są przejęte
i czekają, co się stanie:
Jak się pościg skończy dla niej?


Chmurka, niemal w wiatru szponach,
wyczerpana, zalękniona,
zbiera siły, by nań spojrzeć...
– Nooo, nareszcie, jak to dobrze! –
ten zdyszany nieco mówi –
Krople wody stale gubisz,


mknę za tobą już od mostu,
by ci oddać je, po prostu...
Chmurka się ze śmiechu trzęsie:
– Czy ty, wietrze, masz pojęcie,
skąd się bierze deszcz na świecie?
Te kropelki to ja przecież!

To miło, że wiatr chciał dogonić chmurkę, gdy zobaczył, że coś gubi. Zawsze trzeba zareagować na niepokojące nas zjawiska i przyjść z ewentualną pomocą.

W tym przypadku jednak nie było powodu do obaw: chmurka to nic innego niż kropelki wody, które powstały nisko nad ziemią jako para wodna i wzniosły się wyżej, aby połączyć się ze sobą i, po pewnym czasie, na skutek swojej wagi i prawa grawitacji, znowu spaść na ziemię. Ten obieg wody utrzymuje przy życiu całą naszą planetę, o czym przypominamy Wam z okazji   Dnia Ziemi.