Tekst: Edyta Tosza. Ilustracja: Bożena Szczuka.

O tym, co się stało pewnego słonecznego dnia przed budką z lodami

Raz, w słoneczny ciepły dzień,
na ulicę wyszedł cień.
By się poczuć mega modnie,
włożył T-shirt, krótkie spodnie
oraz trampki granatowe,
bejsbolówkę zaś na głowę.

Za zakrętem cień przystanął –
tu pyszności sprzedawano,
więc poprosił, dla ochłody,
o czekoladowe lody:
– Gałki dwie, w rozmiarze średnim –
jak ten chłopiec, co stał przed nim.

Krzyś to był, a może Piotrek
(dziś do tego już nie dotrę),
który dostrzegł ruchy cienia.
Krzyknął pełen oburzenia,
głośno, krótko i wyraźnie:
– Mamooo! Ktoś mi loda kradnie!

Ta w uśmiechach rzekła cała:
– Nie ma sensu się użalać,
bowiem „ktoś” za twym ramieniem
nie czym innym jest niż cieniem,
tak więc – z lodem czy bez loda –
zniknie, gdy się słońce schowa.

Cień powstaje tam, gdzie na drodze światła znajduje się nieprzezroczysta przeszkoda na tyle duża, żeby dokładnie zasłonić promienie słońca lub lampy. Taką przeszkodą są na przykład ludzie. Wielkość i kształt cienia mogą się zmieniać w zależności od odległości, z której pada światło na przeszkodę oraz kierunku padania   światła.
Latem cień towarzyszy nam każdego dnia, gdy świeci słońce. Jest naszym niegroźnym naśladowcą: rusza ręką w tę samą stronę, co my, tak samo podskakuje albo macha plecakiem...
W cieniu drzew i budynków szukamy schronienia przed upałem.

Cień ma też zastosowanie w dekoracji wnętrz. Obracające się abażury i klosze lamp mogą odmienić wygląd każdego pokoju, tworząc na ścianach i sufitach różne baśniowe motywy.
Możecie również  wziąć udział w przedstawieniu teatru cieni, czyli takiego, w którym nie widać aktorów ani dekoracji, a tylko rzucane przez nich cienie. Spróbujcie, to naprawdę niezła zabawa!