Tekst: Jacek Londyn. Ilustracje: Bożena Szczuka.

                      Nietoperze

​Nietoperze lubią groty.
Nic tam nie ma do roboty.
Łebkiem w dół zwisają lenie,
ciesząc się nicnierobieniem.

​Same całą zimę siedzą,
nic nie piją, nic nie jedzą.
Nikt im nie zawraca głowy,
więc wpadają w sen zimowy.

 
W miłym stanie hibernacji
nie potrzeba im atrakcji.
Towarzystwo? Psu na budę!
Nietoperze wolą nudę.

 
Jednak czasem (to się zdarza)
licho niesie grotołaza.
W oczka gacków lampką świeci,
hałasuje, strasząc dzieci.
​
 
Ciszę mąci łopot skrzydeł,
włos podnosi pisk straszydeł,
co nie lubią niesłychanie,
jak im ktoś przerywa spanie.

​Robią ryjka, szczerzą zęby,
a gdy czmycha gość w te pędy,
błogi spokój spływa w groty…
 
 
Znów nic nie ma do roboty.

Pobierz bajkę do wydruku
File Size:	94 kb
File Type:	pdf

Pobierz plik

---

zobacz profil i inne bajki autora

       O nietoperzach (poważnie, chwilami śmiesznie, a chwilami strasznie) 
​

Informacje poważne zaczerpnięte  z serwisu wikipedia.org

​  Nietoperze  (rękoskrzydłe) należą do ssaków, czyli do tych kręgowców, których samice karmią swoje młode mlekiem. Niczym nie różnią się w tym od ludzi, możemy zatem – będąc członkami tej samej "rodzinki" – śmiało powiedzieć:

                                       Witajcie w domu!
​
  To powitanie jest zasadne tym bardziej, że na kryjówki wybierają często strychy domów i inne ich zakamarki.

  Być może właśnie na strychu artysta z łódzkiego Domu na Osiedlu miał okazję zobaczyć nietoperza. W wyniku tego spotkania  powstał portret, którego zdjęcie możecie zobaczyć poniżej. W Galerii Odlot, gdzie zawisnął na ścianie, nietoperz nie zagrzał długo miejsca. Zniknął już następnego dnia wraz ze szczęśliwym nabywcą. 

​

 

​  Ludzie zwykle nie rozróżniają licznych gatunków nietoperzy, w Polsce mówi się na nie często  gacki. Pewnie dlatego, że  jednym z najczęściej spotykanych w naszym kraju  jest  gacek brunatny, zwany również  wielkouchem. 

  W zdecydowanej większości nietoperze prowadzą nocny tryb życia. Specyficzną postawę w czasie spoczynku – zwisanie głową w dół – zawdzięczają specjalnej budowie tylnych kończyn.
  Gdy nie odpoczywają, chodzą, pływają i latają.


                Zacznijmy od rzeczy przyziemnej, czyli od chodzenia.
​
 
  Bywa z tym u nich jak u ludzi – u jednych lepiej, u drugich gorzej.
Tzw. liścionosy potrafią przesuwać się tylko wzdłuż krawędzi obiektów czy gałęzi, zachowując w czasie tych spacerowych akrobacji pozycję „luźny zwis", oczywiście głową w dół.
 Są takie nietoperze, które nie chodzą po powierzchniach poziomych, za to doskonale się wspinają.
  Piechurzy wznoszą ciało wysoko na wyprostowanych nogach i ustawionych poziomo przedramionach, tak jakby szli na szczudłach.
  Najsprawniejsi „chodziarze” to upiorowate i wampiry. Choć te określenia brzmią nieco strasznie, przedstawiciele tych gatunków  nie mają nic wspólnego z hrabią Drakulą - wampirem i arystokratą - i jego kuzynami.
  Chód upiorowatych czasami przechodzi w bieg. Wampiry potrafią nawet biegać bokiem jak  kraby. Pewnie robią to, by  rozbawić smętne upiorne towarzystwo. 

 
                              A jak gacki radzą sobie w wodzie?


  Nie odkryto do tej pory gatunków nietoperzy, które by nie pływały, chociaż żadne nie nurkują. Płynący nietoperz ma częściowo rozwinięte skrzydła i jednocześnie uderza nimi o wodę, co przypomina nieco styl motylkowy, jakim pływają ludzie.
 

    Zdolność, której możemy pozazdrościć nietoperzom, to umiejętność latania. 


  To jedyne ssaki zdolne do aktywnego lotu.
 Wśród nich są zarówno doskonali lotnicy, jak i słabiej latające osobniki. Do najszybszych należą  nietoperze z gatunku  upiorowatych.  Nietoperz  Lasiurus cinereus  osiąga prędkość do 100 km/godz!
  Większość lata jednak wolniej, za to ich zwrotność pozostawia daleko w tyle tę, którą dysponują ptaki. Są dwie przyczyny tego stanu rzeczy. Pierwsza to zmiana kształtu skrzydeł polegająca na zwiększaniu ich wypukłości, a druga to zdolność naprzemiennego  uderzania skrzydłami, czego ptaki nie potrafią.
  Niektóre gatunki nietoperzy, szczególnie te odżywiające się  pyłkiem i nektarem, potrafią zawisnąć w powietrzu jak  kolibry. Są też takie, które szybują, wykorzystując prądy powietrzne jak szybowce.
  Większość startuje tradycyjnie, podrywając się do lotu z płaskiej powierzchni, ale niektóre, szczególnie osobniki o długich skrzydłach, muszą rzucić się z wyższego miejsca głową w dół, by po paru metrach spadania zacząć rozkoszować się lotem.

  Leonardo da Vinci, włoski  renesansowy  malarz, architekt, filozof, muzyk, pisarz, odkrywca, matematyk, mechanik, anatom, wynalazca, geolog, rzeźbiarz, przez wielu uważany za najbardziej utalentowaną osobę w historii ludzkości, często obserwował ptaki i nietoperze. 
 Jego dzienniki zawierają szczegółowe opisy ich lotu oraz projekty skrzydeł bazujących na strukturze skrzydeł nietoperzy. Uważał, że są one lżejsze od ptasich dzięki niezgłębionej tajemnicy ich błony.

​

  

​  O nietoperzach można by jeszcze długo opowiadać, ale poczułem się nieco znużony. Najwyższy czas odpocząć, zwisając na drążku głową w dół.
  Gdy nabiorę sił, a krew uderzy mi do głowy, wrócę do codziennych aktywności - pochodzę na świeżym powietrzu, popływam w basenie albo „polatam” po sklepach. Skąd u mnie umiejętność latania? Może jestem nietoperzem?