Tekst: Jacek Londyn.

Nie z Nim te numery!

Kto dostał kota, kota ma,
i nie zamieni go na psa,
bo nawet głupi pojmie w lot,
że pies to pies, lecz kot to…  KOT!
 
Kot od niechcenia powie „miau”,
a pies nie miauknie, choćby chciał.
Aport, do nogi, waruj, leż –
pies chwyta w mig, kot… mógłby też,
 
lecz po co miauby sztuczki psie
znać, kiedy kotem jest, nie psem,
a na dodatek pana ma,
co lepiej zrobi to od psa.​

    Od czasu, kiedy dostałem kota minęło wiele lat. Został podrzucony przez płot do przydomowego ogródka moich znajomych jako malutkie, słodkie kociątko. Znajomi, którzy mieli już pokaźne kocie stadko, namówili mnie, żebym go zaadoptował. Długo się przed tym nie broniłem – lubię słodycze.
 
    Dziś Alfredo jest starym kocurem, ale nie wygląda na swój wiek. Nie wychodzi na dwór, balkonu dworem nazwać przecież nie można. Choć prowadzi życie typowego salonowca, nigdy nie stracił instynktów łowieckich, ba, z biegiem czasu jego zamiłowanie do polowań wyraźnie się nasiliło. Potrafi zastygnąć nieruchomo na dłuższy czas, czyhając na swoją ofiarę – muchę, pająka lub myszkę na kółkach.

​

​

      Ostatnio Alfredo z upodobaniem urządza polowania na… moje krzesło. Gdy tylko je opuszczę, dopada do niego w okamgnieniu, a kiedy wracam, patrzy na mnie z miną zwycięzcy, by po chwili słodko zasnąć. Nie pozostaje mi nic innego, jak przyjąć to do wiadomości i zapolować na krzesło żony.

​