Tekst: Edyta Tosza.

​Mały, wielki człowiek

Powiadacie, że jestem zbyt mały?
E, za żart biorę te dyrdymały.
Mały rozmiar jest bardzo praktyczny,
a im mniejszy, tym więcej korzyści.

Ważę tyle, co kotek napłakał,
więc z lekkością dosiadam i ptaka,
a gdy trzeba gdzieś chwilę pomieszkać,
to łupina mi starcza orzeszka.

Jak mam humor, to tańczę na łące –
polne kwiaty są w tańcu gorące!
Ich łodyżki się gną bez pamięci,
od zapachu aż w głowie się kręci.

Gdzie dla innych ścisk, ja się poruszam,
wejdę w szparę i dziurkę od klucza.
Można również mnie nosić w kieszeni,
jak talizman, co życie ma zmienić.

Kiedy chwycę coś w ręce i trzymam,
to niektórzy mnie biorą za spinacz.
Bywa też – tego słyszę niemało,
że niektórym się „coś przywidziało”.
​
Chociaż wzrostu mam ledwo dwa cale,
czuję się z tym naprawdę wspaniale.
Zimą, latem, jesienią czy wiosną –
jestem skrzatem. I nie chcę urosnąć!

​Znane też pod nazwą gnomów i krasnali,  skrzaty   pojawiły się w Europie kilka wieków temu (dla tych, którzy jeszcze nie wiedzą: wiek to aż sto lat), a ich ojczyzną jest Skandynawia.
Zazwyczaj, tak jak bohater naszego wierszyka, są niskiego wzrostu. Inne charakterystyczne cechy ich wyglądu to długie brody (nie dotyczy osobników bardzo młodych) i czerwone czapeczki.

Według legend skrzaty zamieszkują ciemne zakamarki w ogrodach i lasach, a ich głównym   obowiązkiem jest opiekowanie się okolicznymi gospodarstwami i rodzinami (dbają o to, by panowały w nich bezpieczeństwo i dobrobyt).

Żyją w zgodzie z naturą, cechują się niebywałą siłą i są bardzo kreatywne, a w tworzeniu różnych przedmiotów pomagają im nadprzyrodzone moce.

Skrzaty najłatwiej zobaczyć w okresie Świąt Bożego Narodzenia, pomagają bowiem zawalonemu robotą Mikołajowi w dostarczaniu prezentów.

Sami powiedzcie: jak tu ich nie kochać?