Tekst: Jacek Londyn. Ilustracje: Bożena Szczuka.

Mądrość przylatuje z wiekiem

Niejedną tajemnicę kryje niejeden park.
W tym jednym było nie inaczej, a dokładnie tak:
W budce dla ptaków zjawił się szpak.
– Wyprzedził mnie o mały włos – rozdarł się w głos rozżalony kos.
– Nie roszpaczaj! – padła odpowiedź szpacza.
– Kto późno przylatuje, w brodę sobie pluje.
Kos podrapał się po głowie,
zrobił, co mówi przysłowie
i z mokrą brodą odleciał.
Była sobota, godzina trzecia.
O tym, co wydarzyło się potem,
długo by opowiadać, mówiąc krótko – było szpaczo, jak to w sobotę.

Szpak roszpakował walizki,
ledwo się zmieścił ze wszystkim,
kurze z podłogi wymiótł ogonem,
raz, dwa i… porządki skończone.
Któż by pomyślał, że to taki czyścioszek,
a tu proszę!
Rozejrzał się uważnie po kątach,
wyjął z sieci pająka,
co się w niej zaplątał,
po nim muchę z wielkim brzuchem
wyciągnął za ucho,
a że nie miał obojga czym popić,
uszło im na sucho.
Do czystej chatki na pogaduszki
zaprosił dwie jemiołuszki.
Na poświstywaniach, gwizdach, świergotach i świrćwiraniach
zeszło towarzystwu do białego rana.
Nikt by nie przypuszczał, że szpak to taki bawidamek,
a tu proszę!
Nie koniec na tym niespodzianek.

Gdy odleciały jemiołuszki,
główki pod jemiołą złożyć do poduszki,
szpak w mig walizki szpakował
i poleciał,
a to ci heca!
by zacząć gdzieś wszystko od nowa.

Gdzie?
A kto go tam wie?
Na stare śmieci kiedyś wróci z powrotem,
może tym razem nie w sobotę,
a dla odmiany zrobi wyjątek
i przyleci – nie zapeszajmy! – trzynastego w piątek…
albo innego dnia, bo jak powiadają szpaki:
Dzień dobry każdy, co nie byle jaki.

Roszpakuje zaraz walizki,
ledwo zmieści się z tym wszystkim,
co w nich ma,
a ma… o, hohoho, o lalala!,
poleci migiem do ptasiej Ikei,
kupi wygodne łóżko i pościel, by je pościelić,
położy się, westchnie: O, jak wygodnie, jak dobrze…
Eh, czy już wcześniej nie mogłem zmądrzeć?
Zostanie w pełnym tajemnic parku na stare lata.
Tylko młody i głupi, z walizkami i pościelonym łóżkiem, tu i tam by latał.

Uważni czytelnicy zauważyli zapewne, że wierszyk opowiada o pewnym szpaku obieżyświacie.

Szpak to ptak, dlatego znane porzekadła stworzone przez ludzi, a przytoczone w opowieści, zostały zmienione na ptasi użytek.   Powiedzenie:  Kto późno przychodzi, sam sobie szkodzi  wybrzmiało nieco inaczej:   Kto późno przylatuje, w brodę sobie pluje. 
Szpak mógłby co prawda przyjść, zamiast przylecieć, ale wtedy kos z wierszyka sprzątnąłby mu sprzed nosa niebywałą okazję – niezamieszkałą budkę w parku. Stało się inaczej, spóźnialski mógł mieć pretensje tylko do siebie (inaczej: pluć sobie w brodę), że dał się ubiec.
 
Tytuł wierszyka:   Mądrość przylatuje z wiekiem   to „ludzkie”:   Mądrość przychodzi z wiekiem.
Co prawda niektórzy mówią czasem, gdy czas nagli: Już lecę!, ale pewnie dlatego, że zazdroszczą ptakom i – przynajmniej w słowach – starają się do nich upodobnić.
 
Skoro było o mądrości, która przylatuje lub przychodzi z wiekiem, dodajmy do niej brodę, by przypomnieć sobie powiedzenie:   Broda mądrości nie doda.
To prawda najprawdziwsza – nie każdy brodaty starzec jest mądry. Na szczęście na naukę nigdy nie jest za późno. Warto uczyć się przez całe życie, zbierać doświadczenia i wyciągać z nich wnioski, by stać się skarbnicą wiedzy dla młodszych.  Nikt wtedy nie powie o nas: Stary, a głupi.
 
Jakie porzekadło na zakończenie warto przypomnieć? A takie:  Jak sobie pościelisz, tak się wyśpisz.
​
Szpak po latach kręcenia się po świecie zrozumiał, że wygodne łóżko oraz właściwie dobrana pościel są po to, by rankiem budzić się wypoczętym i radosnym jak skowronek, z otwartą głową. Do takiej nauka, a z nią mądrość wlatują bez przeszkód.