Tekst: Jacek Londyn. Ilustracja: Bożena Szczuka.

Kosmiczni trawożercy​

​Wśród zwierzaków wielki popłoch;
trawę z łąki gdzieś wymiotło.
– Nie ma nic, ani źdźbła! –
Krowa, która poszła sama,
żeby trawy skubnąć z rana,
takie wieści dla nich ma.

Konia bardzo to ubodło:
– Znów mi przyjdzie jadać obrok.
Nie ma nic? Ani źdźbła? –
jeszcze raz zapytał krowę,
bo się mu nie mieści w głowie,
że tak źle się sprawa ma.

Owca też nie chciała wierzyć.
– Krowa tu panikę szerzy.
Nie ma nic? Ani źdźbła?
Czy możliwe, że od rana
trawa jest już wyskubana?
To zapewne jakiś żart!

Rzecz na miejscu sprawdzi koza;
wnet uwalnia się z powroza.
– Nie ma nic, ani źdźbła! –
Widok łąki wnet jej zdradza,
że nic krowa nie przesadza
i – niestety – rację ma.

Sytuacja jest więc groźna,
bo bez trawy żyć nie można.
– Nie ma nic, ani źdźbła –
narzekają koń i krowa,
beczy owca, jęczy koza.
– Oj, ty nasza dolo zła!

Taki rwetes uczynili,
że przybiegła gospodyni.
– Nie ma nic, ani źdźbła? –
Pędzi, żeby problem zbadać.
Po godzinie wraca blada
i powiada: – Było tak.

Sąsiad widział, jak dziś w nocy
spodkiem przylecieli obcy.
No i nic, ani źdźbło
nam na łące nie zostało –
tak kosmitom smakowało.
A mlaskali że ho, ho!

Zostawili dla was kartkę:
„Dziękujemy, było smaczne.
A że nic, nawet źdźbło,
nie zostało do zjedzenia,
czas powiedzieć: Do widzenia.
Zapraszamy do nas, pa!”.

Mówią na to koń i koza,
owca i łaciata krowa:
– Jeśli nic, ani źdźbła,
nie ma, lećmy w kosmos, jazda!
Poszukamy trawy w gwiazdach,
bo nam w brzuchach z głodu gra.
​
Polecieli bajkolotem,
który czekał już pod płotem,
w kosmos, gdzie trawy źdźbła
rosną na gwieździstej łące
pod zielonym wielkim słońcem.
Będzie uczta na sto dwa!

Jestem gotów się założyć, że znacie zwrot „zabawa na sto dwa”. Pewnie nie raz użyliście go na podkreślenie, że zabawa, w której braliście udział, była wspaniała.

Zdanie kończące wierszyk: „Będzie uczta na sto dwa!”, oznacza – jak zapewne się domyślacie – że świeżo upieczoną grupkę kosmonautów czeka równie wspaniała wyżerka w kosmosie.
A dlaczego właśnie określenie „na sto dwa” jej wspaniałość oznacza? Dlaczego nie „na” w połączeniu z inną liczbą?, np. „na czterdzieści dwa”? Niezłe pytanie, co? Spróbujcie na nie odpowiedzieć…
 
Już?...  Za chwilę przekonacie się, czy wasza odpowiedź jest trafna.
Oddajmy głos znanemu i lubianemu językoznawcy, specjaliście od mowy polskiej – profesorowi Jerzemu Bralczykowi:
 
„Na sto dwa  nie tylko do zabawy się odnosi, często oznacza inne doskonałe rzeczy i nie tylko rzeczy, np.   to było zrobione na sto dwa,   chłopak na sto dwa. Sto to pewna całość, np.   sto procent. Więcej niż sto procent być nie może, przekraczanie tej liczby ma dać poczucie czegoś naprawdę znakomitego, niejako na sto dwa procent. Słowo   sto    to częste umowne określenie dużej liczby:   sto razy ci mówiłem,   sto lat!    itp. Też często używane w funkcji niejako magicznej, por.   do stu piorunów,   do stu diabłów. To wszystko stwarza szczególne nacechowanie tego słowa, a jeśli chcemy podkreślić wyjątkowość sytuacji, możemy taką liczbę próbować przekroczyć. A że od razu o dwa? Sto jeden  nie brzmi tak dobrze i może być zastosowane co najwyżej w odniesieniu do dalmatyńczyków (…)”. 
Tyle profesor Bralczyk. Myślę, że jego wykład był na sto dwa.


Czy wierszyk można uznać za podobny, pozostawiam waszej ocenie. ​