Tekst: Jacek Londyn. Ilustracja: Bożena Szczuka.

Historia z pajęczej sieci

​Do pająka wpadła mucha.
Już od progu woła: – Słuchaj,
właśnie doszły do mnie słuchy,
że jest z ciebie pies na muchy.
 
– Nie wierz, mała, w taką bzdurę!
Czy wyglądam jak ten Burek,
Pimpek, Reksio albo Pluto?
 – Nie.
– A widzisz.
– Tak mi głupio…
 
– Na głupoty szkoda czasu –
w pajęczynę do mnie wskakuj!
Tak jak ja łap każdą… chwilę.
Bo to długo się pożyje?
 
Ile chwil zdołała schwytać,
nie ma jak dziś muchy spytać.
Wieść z nią w świat już nie poleci,
że nie pies ją gościł w sieci.

​Pajęczyna nie jest odpowiednim miejscem dla muchy, nawet gdy o poranku kusi skrzącymi się jak diamenty kropelkami wody.

​Gdyby musza panna z wierszyka mogła przekazać koleżankom swoje doświadczenia, ostrzegłaby je bezzwłocznie przed wizytą u pająka. Niestety, jest już za późno. Zrobię to za nią.
 
Muchy i muszki!
 
Pająk nie jest psem – to prawda. Ale „psem na muchy” jak najbardziej. Polowanie  leży w jego naturze. Nie chodzi mu jednak o wasze musze wdzięki. Ten „chytry lis” widzi w każdej z was smakowity kąsek. Schwytaną w pajęczynę ofiarę obezwładni, wstrzykując w nią substancję, która jednocześnie rozpuści jej wnętrzności. Po pewnym czasie zacznie się, jak zwykle, pajęcza uczta…
Czas na podsumowanie – ta, co jest muszką, będzie wydmuszką!
Niech to będzie dla was ostrzeżeniem.