Tekst: Bogumił Zając. Ilustracja: Bożena Szczuka.

Historia pewnej łąki

​Zwyczajny Zając szarak, łebski niczym sowa,
napisał wierszy parę. Chciał je wydrukować,
wydać tomik albo dwa, może tuzin nawet.
Poszedł do wydawnictwa, by załatwić sprawę.

– W takich czasach żyjemy – usłyszał tam Zając –
że wszyscy teraz piszą, ale nie czytają.
Gdy czytelników mało, w wydawnictwie bieda,
piszesz pan nienajgorzej, lecz czy to się sprzeda?

Zając wielce posmutniał, z żalu złamał pióro.
Nowe miał już nazajutrz (załatwił to z kurą).
– Będę dalej rymował, aż innych zachwycę.
Wtedy poznał Szerszenia oraz Pajęczycę.

Pajęczyca spryciula w mig na pomysł wpadła
(choć z natury drapieżna, muchy by nie zjadła):
– Stwórzmy Bajkową Łąkę, wspólnie piszmy dzieciom,
wyczaruję nam stronę, gdyż mam wprawę z siecią.

Szerszeń przyrzekł nie żądlić, jeśli już, to słowem
albo ostrym dowcipem. A że też ma głowę,
przed błędami strzec będzie jak profesor Bralczyk,
jeśli mu tylko zdrowia i zapału starczy.

Przybyła także Mrówka – poetycka dusza –
mistrzowsko opowiada, czaruje i wzrusza.
Jak przystało na mrówkę, bardzo pracowita –
w mrowiu rymów się budzi, i żal jej zasypiać.

Jest w końcu Motyl, owad może i niewielki,
zamiast maciupkich rączek ma chyba pędzelki.
Ona (bo to kobieta) z lekkością i gracją
dodaje kolorytu śliczną ilustracją.
​
Wspólnie tworzymy od lat, chyba nas już znacie?
Zatem czasem dajcie znak, że nas odwiedzacie.