Tekst: Jacek Londyn. Ilustracje: Bożena Szczuka.

Gra w zielone

​Pewna młoda żabka,
atrakcyjna babka,
poznała raz pana –
pech chciał, że bociana.
​
​Butki miał czerwone,
lubił grać w zielone.
Klekotał klekotką,
minę robiąc słodką.

​Zawrócił jej w głowie,
zaprosił w sitowie.
Tam jej szepnął w uszko:
„Chcę cię, moja duszko”.
 
…
 
Nim momencik minął,
ślad po żabce zginął.

Gra w zielone  polegała na tym, że uczestnicy zabawy musieli zawsze mieć przy sobie coś zielonego – liść, guzik, chusteczkę lub inny przedmiot w tym kolorze. Jeśli ktoś został przyłapany na tym, że nie posiadał takiego rekwizytu, przegrywał.
 
Władysław Broniewski napisał kiedyś wierszyk pt. „Gramy w zielone”, który za chwilkę przeczytacie. Występująca w nim żabka  okazała się mądrzejsza od tej z mojej rymowanki. Wiedziała – pewnie od swojej mamy lub babki – że nie należy (i)grać z bocianem.
 
Gramy w zielone
 
„Proszę o zielone!” zaklekotał bociek
do zielonej żabki, co siedziała w błocie.
Ale mądra żabka prędko myk! pod wodę:
„Miłe mi, bocianie, moje życie młode”.
 
Rosły w wodzie modre niezapominajki,
i boćkowi rzekły: „Znamy takie bajki.
Chciałbyś żabkę połknąć, lecz się obejdź smakiem;
żabka gra w zielone z młodym tatarakiem”.