Tekst: Edyta Tosza. Ilustracja: Pan Zygzak.

Dyliżans

Przez miasteczko mknie dyliżans
w szóstkę koni zaprzężony:
szeryf, siedząc, w nim się kiwa
oraz jego wnuczek Johny.


Jest tam również pewna dama,
co kapelusz ma niebieski,
suknię pełną fałd i falban,
ptaszka, kotka i dwa pieski.


W rogu śpi dżentelmen młody
z bródką i spiczastym wąsem,
który – pewnie dla urody –
osobliwie jest błyszczący.


Gdy ostatni dom mijają,
pan woźnica ściąga lejce –
ledwo ustrzegł się przed strzałą
wymierzoną w jego serce.


Budzi to panikę dużą
(bo to przecież nie zabawa!) –
robi im się słabo, duszno,
mdleją dama i stróż prawa.


Tradycyjnie, zły Indianin
maczał w tej napaści ręce...
– Poszło świetnie! Na dziś koniec! –
Uf!... To tylko kręcą western!

 

DYLIŻANS (zapewne od francuskiego słowa "pośpiech") to zamknięty wieloosobowy pojazd podróżny, przeważnie cztero- lub sześciokonny, przewożący pasażerów i przesyłki pocztowe na stałych trasach obsługiwanych według ustalonego rozkładu jazdy.
Pierwsze dyliżanse pojawiły się w połowie XVI wieku i służyły jako główny środek transportu aż do połowy XIX wieku.
W Polsce nazywane były czasem „kurierkami”.

Jeżeli ktoś z Was wybiera się do Wrocławia, warto wiedzieć, że niedaleko znajdują się Galowice, gdzie w zabytkowym spichlerzu z 1730 roku mieści się Muzeum bryczek i powozów konnych. Jest to miejsce, w którym można zobaczyć prawdziwy dyliżans.

Dyliżanse bardzo kojarzą się z westernami, zwłaszcza starszemu pokoleniu, ponieważ kiedyś ten gatunek filmowy był niezwykle popularny.
Western to film o życiu na Dzikim Zachodzie w drugiej połowie XIX wieku: o wojnie secesyjnej, walkach z Indianami, budowie kolei transkontynentalnej, gorączce złota itd. Głównym bohaterem jest zazwyczaj odważny i przedsiębiorczy kowboj lub szlachetny szeryf, który skutecznie walczy z wrogiem, uczestnicząc w licznych strzelaninach, bójkach i pościgach konnych.
Może teraz jesteście jeszcze trochę za mali, ale za kilka lat sami się przekonacie, skąd u Waszych babć i dziadków tyle sentymentu do tego właśnie gatunku.