Tekst: Bogumił Zając.

Ania ma pytAnia

Co w stuletniej studni
tak dudni od stu dni?

Czy poranek to jest pora,
żeby zjeść sałatkę z pora?

Gdy do suma dodasz suma,
jaka będzie sumów suma?

Czy to zdrowo przed podróżą
uciąć drzemkę gdzieś pod różą?

Czy ochotę czasem macie
wylegiwać się na macie?

Nie ma wieczór, ma je ranek,
zioła te to… majeranek?

Trzeba chwytać się za pasy,
gdy trenować chcesz zapasy?

Gdy krowy idą po trawie,
depczą po własnej potrawie?

Czasem głowa taka pusta,
wtedy jest jak ta… kapusta?

Ta kapusta

Taka pusta

W języku polskim pewne wyrazy, pomimo, że tak samo się je pisze, mają inne znaczenie, np. "bal" oznacza dużą zabawę taneczną, ale także grubą kłodę drewna. Takie wyrazy to homografy.
Istnieją też wyrazy, które inaczej się zapisuje, ale brzmią tak samo lub podobnie w mowie, np. "brud" jako zanieczyszczenie i "bród" jako płytkie miejsce w rzece. To są homofony.
Czasami dwa lub trzy wyrazy mogą brzmieć podobnie jak jedno słowo o innym znaczeniu, np. "ma je ranek" i "majeranek" czy "studni" i "stu dni", wykorzystane w wierszyku.

Tylko czy pytania, które zadała Ania, mają sensowne odpowiedzi? Spróbujcie odpowiedzieć sobie sami. Jeśli odpowiecie na wszystkie, to zajęczę z radości, a wiecie dlaczego? Bo mam "zajęcze" nazwisko.
​