Tekst: Jacek Londyn. Ilustracja: Leon Dawińczyk.

Ale kino!

​Koń psu opowiadał: – Cieszę się niezmiernie,
bo kuzyn ze Stanów ma zagrać w westernie.
– Mógłby mnie polecić? – Psu przyszło do głowy.
– Pewnie, możesz śmiało być pieskiem preriowym.

​Żarcik był krótki, więc na dokładkę coś długiego.

Uważny czytelnik zapamiętał, że kuzyn konia miał zagrać w westernie.

– Western? Co to takiego? – Już odpowiadam na jego pytanie. To gatunek filmu (najczęściej
amerykańskiego), którego akcja dzieje się na Dzikim Zachodzie.

– A co to takiego ten Dziki Zachód? – Znów odpowiadam, na wszelki wypadek, gdyby ktoś zapytał. Otóż tak
określano zachodnie tereny USA w XIX i na początku XX wieku.
​
Westerny przedstawiają historie, w których roi się od Indian, kowbojów, bandytów napadających na
dyliżansy i banki oraz walczących z nimi dzielnych szeryfów. Pełno w nich strzelanin oraz konnych
pościgów na prerii. Bez koni nie byłoby Dzikiego Zachodu i westernów. Można powiedzieć, że to ich
naturalne środowisko. Zagranie konia w westernie jest dla konia przysłowiową bułką z masłem.

​Zdecydowanie trudniejsze zadanie czeka psa – kandydata do roli pieska preriowego, nazywanego również
nieświszczukiem.
​
Już samo upodobnienie się do osobnika przypominającego wiewiórkę może sprawić psu trudność. Do takiej
roli nie każdy czworonóg się nadaje. Startujący w castingu powinien spełniać określone wymogi – musi być,
jak na pieska preriowego przystało, niewielkiego wzrostu (ok. 40 cm) oraz charakteryzować się zwartą
budową i krótką szczęką. Krótko mówiąc, powinien wyglądać jak na zdjęciu poniżej:

Co może pomóc psu w zdobyciu roli?

Po pierwsze ogon. To, że u pieska preriowego jest krótki (ok. 10 cm) dla niektórych psów może być
utrudnieniem, ale… od czego jest charakteryzator?
​
Po drugie głos. Nieświszczuki wydają w chwili zagrożenia odgłosy przypominające szczekanie. Każdy pies
potrafi to zagrać. Hau, hau!