Tekst: Edyta Tosza. Ilustracja: Bożena Szczuka.

Poemat o dziewannie

​Tuż przy drodze stoi panna
ze złotymi warkoczami...
Mówią, że to jest dziewanna...
Żółtych kwiatów pełno na niej,
pszczół, motyli oraz chrząszczy
(czasem mrówka też dołączy).

Jej łodygi pną się w górę
i promienie słońca gonią.
Wszyscy to przyznają chórem,
że wzrost jest dziewanny bronią –
w szranki nawet polny wrotycz
stawać nie ma z nią ochoty.

Kiedy lato już się kończy,
dla dziewanny czas nadchodzi,
by pożegnać pola, łąki
i ustąpić je wrzosowi –
wtedy pragnie nieprzytomnie
stać się częścią ciepłych wspomnień.

Dziewanna to piękna roślina ozdabiająca łąki i pola w okresie letnim. Najlepiej jej w miejscach suchych, piaszczystych i skalistych. Do polskiej flory należy osiem jej gatunków, z czego najpopularniejsze to dziewanna pospolita, kutnerowata i wielkokwiatowa. Nie sposób nie zwrócić na nią uwagi, bowiem jest byliną niezwykle wysoką: niektóre osobniki osiągają nawet trzy metry!

Ciekawostką jest to, że nasiona dziewanny zachowują zdolność do kiełkowania przez ponad sto lat.
​
Dla spostrzegawczych zadanie: z umieszczonych w przypadkowej kolejności zdjęć (zrobionych specjalnie dla  Czytelników przez autorkę wiersza) ułóż kolejność ukazującą rozwój dziewanny, która rośnie w sąsiedztwie Pałacu Radziwiłłów w Nieborowie  :)

---