Tekst: Edyta Tosza. Ilustracje: Bożena Szczuka.

O tym, jak mały kotek przejrzał intruza i co stało się potem

Pamięci Rudolfa, który niczego się nie bał i był najlepszym Kotem na świecie.

Z dachu starej szopy, za drewnianym płotem,
dało się usłyszeć takie głosy kocie:
– Ja tu teraz rządzę! Czy każdy to słyszy?
Macie mi się kłaniać i przynosić myszy!

Wielki rudy kocur wygłosił te słowa:
silny w łapach, tęgi, wspaniała budowa!
Przybył tu niedawno, nieznany nikomu,
nie miał ani bliskich, ani swego domu.

Osiem łebków małych i osiem par wąsów
przyjęło stan rzeczy bez skarg i bez dąsów.
Tylko jeden kotek, ze wszystkich najmniejszy,
zdołał plan rudego bezbłędnie wywęszyć.

– Coś mi się wydaje, że to tylko poza
to zgrywanie herszta, udawanie wodza.
Można sprawdzić łatwo, czy ta do nas mowa
ma pokrycie w czynach, a nie tylko słowach.

Z wizytą się udał pod bramę sąsiada,
gdzie stary kundelek zawzięcie ujadał.
Coś szepnął mu w ucho i tamten, na palcach,
zakradł się pod szopę i szczeknął znienacka.

Ależ rudy skoczył! Wrzasnął wniebogłosy,
pognał przez podwórza, krzaki, kwiatki, osty.
Po jego ucieczce spokój zapanował
i kotki bezpiecznie mogły spać od nowa.

Intruz to, ujmując rzecz najprościej, ktoś niechciany. Jeżeli do tego próbuje narzucić swoje zdanie i powoduje konflikty, najlepiej zrezygnować z jego towarzystwa.

Sposobów na to jest wiele. Dzielny mały kotek z wierszyka skorzystał, co prawda, z pomocy innych, ale pomysł był jego i okazał się bardzo skuteczny. Zawsze znajdzie się jakieś   rozwiązanie.  Jeżeli nie przychodzi szybko do głowy, można poprosić o radę dorosłych.

Rudemu łatwo było udawać przywódcę. Pozycja w kociej hierarchii zależy bowiem od wielkości kota, jego wieku, stanu zdrowia i dominującego, a często nawet i agresywnego charakteru. Zabrakło mu jednak dwóch ważnych rzeczy: umiejętności  przystosowania do życia w kociej społeczności oraz więzów rodzinnych  łączących go z członkami   kociej kolonii ze starej szopy. Musiał więc... odejść.