Tekst: Bogumił Zając. Ilustracja: Bożena Szczuka.

O skakaniu

​Fruwał motylek z kwiatka na kwiatek:
mak i kaczeniec, stokrotka, bratek.
Najpierw w tym szyku, a potem wspak:
bratek, stokrotka, kaczeniec, mak.
 
Pewna słonica, bez krzty żenady,
postanowiła pójść w jego ślady.
 
Zgrabnie wskoczyła między rabatki:
maki, kaczeńce, stokrotki, bratki.
Najpierw w tę stronę, potem szyk taki:
bratki, stokrotki, kaczeńce, maki.
 
Gdy przystanęła, to zamiast kwiatków
ziemia usłana tysiącem płatków.
Nie ustał cały ni jeden kwiatek:
mak czy kaczeniec, stokrotka, bratek.
 
Niechaj motylki z żalu nie płaczą –
bo tak naprawdę… słonie nie skaczą.

Czy słonie potrafią skakać?

Słonie to jedyne ssaki lądowe, które nie potrafią skakać! Ich masa ciała, specyficzna budowa nóg i sposób poruszania się uniemożliwiają oderwanie wszystkich czterech nóg od ziemi jednocześnie. Nawet gdy biegną, zawsze przynajmniej jedna noga dotyka podłoża. To ciekawe ograniczenie ruchowe wyróżnia je w świecie zwierząt.

Skakanie w świecie zwierząt i ludzi – kilka ciekawostek:

• Rekordzistą w skokach w dal jest pchełka tropikalna, która potrafi przeskoczyć odległość nawet 100 razy dłuższą niż długość jej ciała.
• Ludzie potrafią skakać niezwykle wysoko – rekord świata w skoku wzwyż to 2,45 metra (Javier Sotomayor, 1993).
• Kangury to mistrzowie skakania wśród ssaków – mogą przeskakiwać ponad 9 metrów w jednym skoku!
• Żaby zawdzięczają swoje imponujące skoki bardzo silnym tylnym nogom – niektóre gatunki potrafią pokonać w jednym skoku dystans 20 razy większy niż ich ciało.

Skakanie to jedna z najbardziej zróżnicowanych form ruchu w świecie przyrody – od zwierząt wykorzystujących je do ucieczki przed drapieżnikami, po ludzi stosujących je w sporcie i zabawie. Ale jak widać, nie każdy może skakać – słonie są tego doskonałym przykładem.