Tekst: Jacek Londyn. Ilustracja: Leon Dawińczyk.

Niesforny plażowicz

​Pewne ziarnko piasku
na bałtyckiej plaży
narobiło wrzasku,
że się w słońcu praży.
 
– Żeby ktoś dał ręcznik,
posmarował plecy,
gdy skóra aż skwierczy…
gdzie tam! Nic z tych rzeczy.
 
To ma być porządek?!
Na heban się spalę.
Podać mi tu książkę
życzeń i zażaleń!
 
Żądam parasola
i coś dla ochłody!
Choćby coca-colę
lub wiśniowe lody.
 
A jak nie… to zaraz
poskarżę się wyżej,
i nadejdzie kara –
deszcz wraz z chłodnym niżem.
 
Nie mogąc już dłużej
znieść tego rabanu,
ziarnku zatkał buzię
kijek parawanu.

​Ziarnko piasku powinno się cieszyć, że zostało potraktowane tak łagodnie. Kara nie będzie trwała przecież wiecznie. Słońce na horyzoncie da nurka w morzu, wieczór przyniesie wytchnienie od upału, a parawan zniknie z plaży.

Inne ziarnka piasku nie mają tak dobrych widoków na przyszłość – wydobyte z głębi ziemi lub z dna jezior i rzek posłużą do produkcji betonu, zapraw tynkarskich i murarskich lub szkła. Pamięć o nich szybko zaginie – gdy spojrzymy przez okno, nie dostrzeżemy ich w przezroczystej szybie, a „czego oczy nie widzą, tego sercu nie żal”. Z bałtyckimi plażami, utworzonymi z milionów ziarenek piasku, jest inaczej – zachwycają nas swoją olśniewającą urodą niezależnie od pory roku. Dbajmy o nie jak o największy skarb!
​
Piaskowy krzykacz powinien nauczyć się cenić to, co ma – niezapomniane widoki wschodzącego i zachodzącego słońca, towarzystwo figlujących w powietrzu mew oraz orzeźwiające powiewy morskiej bryzy.