Tekst: Jacek Londyn. Ilustracja: Bożena Szczuka.

Kowal i bieda

Żył w Kowalu kowal jeden,
który ciągle klepał biedę.
Klepał ją kowalskim młotem,
klepał rankiem i tuż potem.

Klepał z góry i z ukosa,
mrucząc: „Nie zadzieraj nosa!”.
Chociaż słyszał biedy jęki,
nie wypuszczał młota z ręki.

Pomyślała wreszcie bieda:
„Kowalowi rady nie dam.
Lepiej uciec, kiedy mogę
i nie wchodzić mu już w drogę”.

Odkąd nogi za pas wzięła,
wracać już się nie ośmiela.
Kowal, mając biedę z głowy,
kupił wielki młot parowy.
​
Siadł przed kuźnią, zdjął kapotę,
a młot wziął się za robotę.
Dzięki jego ciężkiej pracy,
kowal szybko się wzbogacił.

​Wierszyk opowiada historyjkę o przedsiębiorczym kowalu. Jest więc okazja, by przypomnieć dwa
przysłowia związane z tym zawodem.
Pierwsze stwierdza, że „każdy jest kowalem własnego losu”. To znaczy, że mamy wpływ na kształtowanie
swojego życia i jesteśmy za nie odpowiedzialni.
„Kuj żelazo póki gorące” – doradza drugie. To dobra wskazówka. Należy wykorzystywać każdą
nadarzającą się okazję, gdy tylko się pojawi, by osiągnąć zamierzony cel.