Tekst: Edyta Tosza. Ilustracja: Bożena Szczuka.

Jesienne harce

Idzie jesień, lecą liście,
sennie robi się i mgliście.
Świat zaczyna snuć się w tempie
melancholii niepojętej.

Jednak... kasztan ma kompana
do igraszek, więc od rana
jak szalony w parku pędzi
powygłupiać się z żołędziem.

Jeż wynurza się zza krzaka:
– Co się dzieje? Jakaś draka?
– Nie... – wiewiórka odpowiada –
to jesienna jest zabawa,

ja się też przyłączę chętnie,
bo nie lubię, gdy jest smętnie.
Po czym macha mu ogonem
pod pobliskim tańcząc klonem.

– Mądrze gada! – myśli jeżyk
i w kierunku drzewa bieży:
tam już borsuk jest i dziki,
pląsy, śmiechy i okrzyki.
​
Wszyscy zgodni są, że przecież
niekoniecznie tylko w lecie
czas na harce jest i zgrywy –
jesień można też ożywić!

​Początki jesieni lubimy za babie lato, kolorowe liście, kasztany i grzyby w lesie. Później jednak robi się zimno i dni stają się szare i tak krótkie, że po szkole nie mamy już czasu na zabawę poza domem. 
Jak zaradzić nudzie? Zaufać swojej wyobraźni. Odkurzyć kredki i farby, niech one ożywią jasnymi kolorami szare dni. Otworzyć pudełko z plasteliną, klockami, włóczką i skrawkami materiałów, niech powstanie coś zupełnie nowego i niepowtarzalnego. Sięgnąć po książki, poznać nowe przygody bohaterów. To tylko kilka podpowiedzi, ale dobrze wiecie, że możliwości jest o wiele więcej. Nie dajmy się więc jesieni!

W wierszyku pojawiło się trudne słowo "melancholia". W języku potocznym oznacza ono stan lekkiego przygnębienia.