Tekst: Edyta Tosza. Ilustracja: Bożena Szczuka.

Dżdżownice i deszcz

Ponoć, gdy za oknem mokro,
w chandrę wpada się okropną.
Ktoś ma jednak wilgoć za nic –
widzieliście dżdżownic taniec?!

Kiedy tylko deszcz poczują,
już pląsają, podrygują,
kurczą się, prostują, wiją,
jakby zwinną były żmiją.

Nie znam się na tańcach wcale,
taniec dżdżownic jednak chwalę.
Sądząc po ich gibkich ruchach,
myślę, że to taniec brzucha.

Warto wiedzieć

Dżdżownice są... piękne inaczej. Sądźmy jednak po czynach, nie  po  wyglądzie.  Karol Darwin, brytyjski przyrodnik i autor teorii ewolucji, napisał kiedyś tak: „Pług jest jednym z najstarszych i najcenniejszych wynalazków  człowieka. Ale długo przed jego wynalezieniem ziemia była regularnie orana i jest do dziś orana przez dżdżownice. Wątpliwym jest, że istniały kiedykolwiek zwierzęta, które odegrały tak ważną rolę w historii  świata, jaką od wieków odgrywają te skromnie uorganizowane stworzenia".
 
Jest wiele teorii na to, dlaczego dżdżownice lubią deszcz. Jedna mówi, że wypełzają wtedy na powierzchnię, aby się dotlenić; inna sugeruje przemieszczanie się i zakładanie rodzin, a jeszcze inna - ucieczkę przed drapieżnikami (po mokrej i wilgotnej ziemi łatwiej im się poruszać).
Co by to nie było, ich pełzanie przypomina nam... taniec brzucha, możliwy dzięki specyficznej budowie: ciało dżdżownicy składa się z prawie dwustu pierścieni!
I jeszcze jedno -- nazwa "dżdżownica" pochodzi od "dżdżu", dawnej formy słowa "deszcz". Trudno byłoby wymyśleć coś bardziej trafnego. ​