Tekst:  Jacek Londyn. Ilustracja: Leon Dawińczyk.

Chwalipięty

​Stary żółw wspomina: – Kiedy byłem młody,
śmiało nawet z koniem mógłbym iść w zawody.
– A dzisiaj nie możesz? –  wścibski wnuczek pyta.
– Niestety, koń dawno wyciągnął kopyta –
 
westchnął żółw i gada: – Kiedy byłem młody,
śmiało nawet z wiatrem mógłbym iść w zawody.
– A teraz nie możesz? – Wnuczek w głos się śmieje.
– Jak mam się z nim zmierzyć, skoro dziś nie wieje?
 
– Nie martw się tym, dziadku. Mnie też się nie wiedzie.
Mógłbym dziś na rękę zmierzyć się z niedźwiedziem,
lecz on… – Zwiał? – żółw pyta. – Wyciągnął kopyta?
– Nie, już śpi. Jak zwykle, gdy zima zawita.

Sen zimowy niedźwiedzia może trwać od kilku tygodni aż do siedmiu miesięcy. Żółwik z wierszyka ma zatem sporo czasu na chwalenie się, że wygra w siłowaniu się z nim na rękę.
Gdy niedźwiedź obudzi się już ze snu, mały chwalipięta nie będzie strzępił języka. Lepiej „nie wywoływać wilka z lasu” i unikać konfrontacji z siłaczem w futrze. Nietrudno zgadnąć, kto byłby w ich starciu górą.
 
A którego z leśnych śpiochów mógłby teoretycznie pokonać żółwik?... Popielicę szarą, małego gryzonia – rekordzistę w długości zimowego snu, który w jego przypadku trwa aż do końca maja.
 
Jak zobaczycie na zdjęciu, w porównaniu z niedźwiedziem – zawodnikiem wagi ciężkiej – to dla żółwika przeciwnik zupełnie innego kalibru.
 ​

niedźwiedź brunatny

popielica szara

Pozostaje pytanie: Czy chwalenie się zwycięstwem nad takim cherlakiem miałoby sens?...
​